Het lichtje in de verte werd sterker en sterker. Ergens besefte ik dat het licht het einde van m'n reis door het donker betekende. Eindelijk, schoot het door m'n hoofd. Eindelijk kan ik terug naar mama en papa. Eindelijk kan ik m'n zussen terugzien. Ik miste hen. Ik zwierf hier al veel te lang rond. Het kind dat ik toen nog was, voelde zich boos en eenzaam omdat haar zus haar zomaar hierheen gestuurd had. Ze kon niet aanvaarden dat haar zus haar weg wilde. Ze vroeg zich af of ze misschien niet meer van haar hield.
"Darkness cannot drive out darkness: only light can do that. Hate cannot drive out hate: only love can do that." - Martin Luther King Jr.
Op een gegeven moment werd ik omringd door licht. Het omarmde me als een beschermende moeder. Nu voelde ik me niet meer eenzaam. Zelfs de woede vloeide uit me weg. Ik wist dat ik al m'n zwarte emoties moest loslaten om door het licht geaccepteerd te worden. Toen ik van al m'n duistere gedachten bevrijd was, zweefde het licht naar een onbekende plaats. Niet van plan om in het donker achter te blijven, vloog ik er achterna.
Deze keer duurde de reis veel korter. Bijna onmiddellijk kwamen we bij een diep blauwachtig gat in het zwart van het duister. Zonder het zelf te beseffen, liep ik er naartoe en sprong er zonder enige spoor van angst in. Voor ik weer het bewustzijn verloor, kon ik nog net een glimp van een scheur in de hemel ontwaren. Toen kwam ik met een harde klap op de grond terecht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten