Mam en pap waren met ons steeds op de vlucht. De reden hielden ze voor ons verborgen. De angst was van hun gezichten af te lezen. Ik was nog zo jong dat ik niet besefte wat dat betekende. Maar m'n twee oudere zussen wisten dat wel. Ze hadden het namelijk meegemaakt. Het duurde maar even voordat ze het voorbeeld van onze ouders aannamen. Waren op hun hoede, alsof er elk moment iets kon gebeuren. We overnachten in het begin in het bos, maar toen we ver genoeg bij onze zogenaamde "achtervolgers" vandaan waren, trokken we een miserabel, leegstaand huisje in. Maar eigenlijk was het gewoon een krot.
Terwijl iedereen onze achtervolgers vreesden, was ik het meest van al bang voor de huilbuilen van mam. Die klonken zo wanhopig dat ik er ook altijd van moest huilen. Waardoor mam nog harder begon te krijsen. Niet lang daarna werd mam een wrak en was pap de enige die ons in leven hield. M'n jongere zusje, Eveline, was nog maar net twee, en had nog veel aandacht nodig. M'n oudste zus ontfermde zich over haar, nam de rol van mam over.
En ik moest m'n plan maar trekken. Ze vonden me met m'n vijf jaar al oud genoeg om voor mezelf te kunnen zorgen. Wat helemaal niet waar was. Ik mislukte overal in, verpestte alles. Pap kon roepen wat hij wilde tegen me, ik kon niets goed doen. En na een tijdje gaf ik hem helemaal gelijk. Ik was een mislukkeling. Vergeleken met m'n twee oudere zussen.
M'n oudste zus, Adinda, was vijftien en bloeide al open. Letterlijk. Pap was ongelooflijk trots geweest toen dat gebeurde. Want niet veel elfen groeiden uit tot gevleugelden. De meeste elfen bloeiden namelijk nooit open. Je was een uitzondering als dat wel gebeurde. De volgende aan beurt was Amelia, die bijna veertien werd. Met haar sterke persoonlijkheid was ik er nu al van overtuigd dat ze ook zou openbloeien. Maar ik daarin tegendeel...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten