 |
| http://coolvibe.com/tag/cape/ |
Onder zijn cape kon je net z'n mond ontwaren die een klein lachje liet zien. 'O, jawel, dat hebben jullie wel. Alleen al dat jullie hun kinderen zijn maakt jullie gevaarlijk. Maar ook interessant.'
Toen draaide de in mantel gehulde man zich naar zijn wolven om. 'Dood, de twee kleinste. De grootste twee nemen we gevangen.'
Ik had totaal niet door dat dat betekende dat ik dood moest. Dus toen Adinda zich voor me bukte en fluisterde: 'Ik stuur je weg,' kwam dat als een schok aan. Maar ze duldde geen tegenspraak.
'Aaah!!!' tierde Amelia die ons moedig verdedigde door de wolven met papa's zwaard aan te vallen. Geschrokken deinsden de wolven terug.
Voor me deed Adinda haar ogen dicht. Niet lang daarna begon ze iets te murmelen. Ik had geen idee van wat ze uitspookte.
Op dat moment waren de wolven van hun schrik bekomen en sprongen op Adinda af. Het was drie tegen één. Maar je zag dat ze haar niet probeerden te doden. Ook al waren het wolven, ze deden wat hun leider hen opdroeg. En die leider stond op dit moment het tafereel met een geamuseerd lachje te aanschouwen.
Toen legde Adinda haar hand op m'n voorhoofd. Achter haar werd Amelia op de grond geworpen. Eveline, die nog een kleuter was, staarde het monster met grote ogen aan. Ze begon pas te huilen toen de grote bek zich opende en naar haar hapte. Niet veel later maakte de wolf een einde aan haar korte leventje. En dat was het laatste wat ik zag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten